‘Als kind wilde ik niets liever dan gehoord worden’

Welkom! Dat is de titel van het SPPOH-jaarcongres over inclusie, dat plaatsvindt op woensdag 19 maart 2025. In de aanloop naar dit congres plaatsen we interviews met de sprekers en workshopleiders op deze website. Kom je ook op 19 maart? Ga dan naar de aanmeldpagina. 

Abbie Chalgoum is schrijver, acteur, docent en spreker. Hij neemt zijn gehoor mee in zijn indringende persoonlijke geschiedenis, een verhaal over veerkracht, verbinding en de kracht van menselijk contact. Hoe overwin je een gevoel van uitsluiting? En hoe belangrijk zijn vertrouwen en begrip in een wereld die soms verdeeld aanvoelt?

Ik blijf bij je. Dat is de titel van het boek waarin Abbie Chalgoum zijn persoonlijke geschiedenis optekent. Met succes, want na het boek kwam er een theatervoorstelling en nu is er ook een film in de maak, vertelt hij niet zonder trots. “Dat is ontzettend mooi, omdat ik met iedere uiting weer een ander publiek bereik.”

Het boek begint in 1983, als de 4-jarige Abbie met zijn moeder, broers en zus vanuit zijn geboorteplaats Marrakesh in Venlo arriveert. Zijn vader was al eerder naar Nederland gegaan om te werken als gastarbeider. “Eigenlijk leerde ik toen pas mijn vader kennen. Het bleek een man te zijn die sprak met zijn handen. Ik ben opgegroeid in een gezin met huiselijk geweld, het is afschuwelijk om altijd op je tenen te moeten lopen omdat je bang bent dat je vader ontploft.”

Prins Carnaval
Het ergste was dat niemand iets deed met het huiselijk geweld, vertelt Abbie. “Een buurman bonkte een keer op de muur vanwege het lawaai, maar daar bleef het bij. En op school was er ook niemand die er iets over heeft gezegd. Er was geen leerkracht die vroeg waar de blauwe plekken vandaan kwamen of waarom ik mijn huiswerk niet had gemaakt. Het probleem daarvan is dat je de schuld bij jezelf gaat zoeken; ik ging minder van mezelf houden.”

Als compensatie voor dat gevoel wilde Abbie als volwassene niets liever dan gezien worden. Hij gaf les op een middelbare school, acteerde in de Venlose revue, speelde Jezus bij de Passiespelen in Tegelen en schopte het zelfs tot Prins Carnaval – hoger kun je in Limburg bijna niet reiken. “Toen ik Prins Carnaval was, dacht ik: nu ben ik voor 100 procent geïntegreerd. Maar ja, dan kwamen de grappen weer over dat ik een knuffelmarokkaan was. En mijn broer vond me juist weer ‘verkaasd’. Nog steeds hoorde ik nergens bij.”

Knuffel
Abbie belandde in een diepe crisis, raakte verslaafd aan alcohol en probeerde tot twee keer toe een einde aan zijn leven te maken. In 2013 raapte hij al zijn moed bij elkaar en schreef een e-mail naar de vertrouwenspersoon op de school waar hij werkte. “Het eerste wat Henk zei, want zo heet hij, was: ‘Fijn dat je er bent.’ En hij gaf me een knuffel. Samen met hem, een therapeut en de bedrijfsarts ben ik uit het dal geklommen. Ik gaf een interview aan de krant en kreeg daar zoveel positieve reacties op dat ik dacht: als het straks beter met je gaat, dan moet je hier iets mee.”

Welke boodschap heeft Abbie voor professionals in het basisonderwijs? “Allereerst zijn we gelukkig al veel verder dan in 1983, maar toch is het goed om je bepaalde zaken te realiseren. Leerkrachten voelen zich soms machteloos omdat ze vermoedens van geweld of misbruik hebben en het niet kunnen oplossen. Maar als kind wilde ik alleen maar gehoord worden, dat was het allerbelangrijkste. Dat iemand tegen je zegt: ‘Ik zie wat er gebeurt en het ligt niet aan jou.’ Er zijn is het allerbelangrijkste wat er is. Inclusie begint voor mij dan ook met luisteren.”

Abbie schreef zijn verhaal op en de rest is geschiedenis. Hij toert het hele land door om zijn verhaal te vertellen. Is de eenzaamheid nu helemaal verdwenen? “Ja, absoluut. Ik heb zelf inmiddels een gezin en overal waar ik optreed, heb ik waardevolle ontmoetingen. Ik hoef gelukkig niet meer te zoeken; ik ben thuis.”

Meer informatie over het congres en aanmelden